9.5. Според својата милост

 „Синот, Човечки дојде да го побара и спаси загубеното.“

Лука 19,10

Талкањето во потрага по среќа е знак на загубеноста и празнината. Сите ние сме родени под тој знак. Него го нема во астрологијата, но Библијата го споменува: „Сите ние бевме заблудени како овци, секој си одеше по својот пат“ (Исаија 53,6). Кога Исаија станал свесен дека е загубен, се свртил повторно кон Оној од кого заталкал и повикал за помош со овој болен извик: „Зошто Господи, си допуштил да се отстраниме од Твоите патишта, да се ожесточи срцето наше, за да не се плашиме од Тебе?“ (Исаија 63,17) Во лавиринтот на нашата загубеност среќата може да се најде само во сознанието дека „Синот, Човечки дојде да го побара и спаси загубеното“ (Лука 19,10).

Синот Човечки е Христос, Господ. Неговата реч или Светото писмо е тој светол зрак кој од беспатицата на темнината нè води на патот на светлината. Библијата кажува: „Сега е времето благопријатно, ете, сега е денот на спасението!“ (2. Коринќаните 6,2). Да се признае својата загубеност е прв и најтежок чекор кон спасението. Милиони не сакаат да признаат дека се загубени, дури и кога потполно се свесни дека се загубени. Тие се слични на девојчето што заталкало в планина. Се чудело кога дошле нејзините спасувачи и тврдело: „Јас не се загубив! Јас постојано бев овде. Една мечка помина и гледаше во мене. Мислам дека таа се загубила!“

Голема несреќа е да се биде загубен, но уште поголема несреќа е да се биде несвесен за тоа. Ова загубено дете не било свесно за опасноста во која се наоѓало. Ѕверовите не го гибале, зашто тие ретко напаѓаат деца. Тоа талкало по планинските патеки, брало јаготки и добро се забавувало, без оглед на тоа што целиот град се дигнал да го бара. За таа измамна среќа на загубените пророкот Амос напишал: „Вие, што се восхитувате на она што е ништожно“ (Амос 6,13).

Нема сомнение, вистинската среќа не се наоѓа во талкањето, туку во спасението. Оние што талкаат во потрага по среќа трошат најмногу, а добиваат најмалку. Ако ја одбијат помошта да се спасат од пропаста, тие стануваат нејзин плен… „скршнуваат од своите патишта,… се губат и пропаѓаат“ (Книгата за Јов 6,18).

Кога девојчето конечно било пронајдено во шумата, сиот град се радувал. Весниците пишувале за неговото спасение и за истрајноста на спасувачите. Нејзиниот живот бил спасен. Животот секогаш е вреден за спасение. Секогаш е потребен спасител зашто загубениот човек е беспомошен. Целата Библија зборува за тоа, па сепак дури и некои христијански религии луѓето ги упатуваат на пат на спасение со сопствени дела.

Човекот е склон за своето спасение да му понуди нешто на Бога, на пример, своите добри дела. Но Божјата реч ја отстранува и самата помисла на такво нешто. Таа изрично кажува дека Бог нас нè спасил „но не за праведните дела што ги сторивме ние, туку според својата милост“ (Тит 3,5). Само жртвата на Исуса Христа што е принесена за нас може да нè спаси од грешните желби на нашата природа и да ни го отвори патот кон божествената слава. Со добрите дела само докажуваме дека Христос нè обновил. Добрите дела се корисни, но со нив не се спасуваме. Тие се последица а не причина за спасението.

За да ја опише нашата немоќ да се спасиме со нашите дела, Исус ги раскажал расказите за загубената овца, за загубениот денар и за загубениот син. Сите три раскази се запишани во 15. глава на Евангелието според Лука и секој завршува радосно. Сите три радости се доказ дека никој не е вон од досегот на Божјата љубов. Нашата среќа лежи во нашиот Спасител, а не зависи од тоа што можеме да платиме ние за нашето спасение.

Расказот за загубената овца ја опишува радоста што владее на небото кога ќе се најде еден загубен грешник. Ништо во природата не е побеспомошно од една загубена овца. Нејзиното однесување предизвикува сожалување. Овцата не знае сама да се врати во трлото. Кога ќе сфати дека е загубена, панично јури на сите страни сè до изнемоштеност. Ако пастирот не ја најде, со неа е свршено.

Споредувајќи го загубениот грешник со загубената овца, Исус расказот го завршил со призвук на победничка радост во гласот: „Така, ви кажувам дека на небото ќе настане поголема радост за еден грешник кој се кае, отколку за деведесет и девет праведници на кои не им е потребно покајание“. На овие деведесет и девет „праведници“ не им бил потребен Спасител. Не им било потребно и покајание. Најпосле, не им било потребно ниту спасение, зашто тие не се чувствувале загубени. Покајанието е знак дека признаваме оти сме се загубиле. Покајанието е знак дека увидуваме оти ни е потребен нов пат и ново срце. Таквиот покајник е готов да стане „градител на патишта за населби“ (Исаија 58,12). Патот за населбата е пат на послушноста на принципите на Христовото царство на милоста.

Во расказот за загубениот денар, загубата на денарот ѝ нанела жалост на сопственичката. Тој немал куповна вредност, зашто веќе одамна бил повлечен од промет. Тогаш зошто таа толку внимателно го барала? Затоа што таквата паричка во тоа време служела како накит. Мажот ѝ го подарувал на својата жена во знак на љубов и признание за нејзината верност. Да се излезе на улица без тој украс би значело да се покаже брачно неверство.

Свесна за големината на својата загуба, жената се дала во потрага. Во куќата ги поместила сите предмети и почистила сè додека не го нашла она што го барала. Пресреќна, таа победоносно ги повикала своите другарки и сосетки: „Радувајте се со мене, зашто го најдов загубениот денар!“

Всушност, Христос бил оној што оставил сè за да го најде и да го спаси човекот. Затоа Тој и ја објавил небесната радост поради спасението на загубените: „Така, ви велам, настанува радост пред Божјите ангели за еден единствен грешник кој се кае“.

Човекот никогаш не би се нашол кога Исус не би го барал толку сесрдно. Овцата се загубила со сопствено невнимание, а денарот со туѓа негрижа, па сепак не останале засекогаш загубени. На загубената овца не ѝ достигнало чувство за правец, на загубениот денар сознание дека е загубен, а во третиот расказ на загубениот син љубов кон таткото. Тоа бил најтежок недостаток. Кај него загубеноста почнала со непослушноста која се развила во пркос и во бунт, додека не прераснала во трагедија. Па сепак, и тој бил спасен. Совеста се разбудила. Првиот чекор кон спасението бил признавањето: „Татко, згрешив!“. Во своето покајание не велел повеќе: „Дај ми“, туку: „Прими ме!“

Драги пријатели, загубениот син се спасил дури кога се нашол во прегратките на својот родител. Ја променил насоката на својот живот и тоа значело покајание, признавање и обратување. Заедницата со таткото била спасение. Решил да биде послушен како слуга, па сепак бил примен како син. Неговиот случај ја потресол не само Земјата, туку и небото. Небото ги слушнало зборовите: „Овој мој син беше мртов и оживеа, беше загубен и се најде!“ Не ли е тоа надеж и за нас?